THE HOBBIT: THE DESOLATION OF SMAUG

Ostatni tegoroczny wpis, więc postaram się, by było krótko, co by nie zanudzać. Pierwszy Hobbit z pewnością zrobił na mnie spore wrażenie. Nadal uważam, że LOTR był lepszy, ale.... nie bądźmy wybredni. Bardzo mało fajnego fantasy dla dorosłych w kinach. A ta seria mnie wyjątkowo odpręża i bawi.

Cóż więc mogę dodać o nowym Hobbicie, czego nie dodałam przy moim z nim pierwszym spotkaniu? No niewiele. Nadal urzeka fascynujące uniwersum. Piękne lokacje. Już człowiek zaczyna przyzwyczajać się do tego całego CGI. Można powiedzieć, że nie jest ono przeszkadzajką, a koniecznością. A jest na czym oko zawiesić. Przecudnie nakreślona kraina Elfów i gigantyczny, wręcz monstrualny Erebor, czy zamieszkałe przez ludzi, klimatyczne Miasto nad Jeziorem.

Wydaje mi się, że w PUSTKOWIU SMAUGA spotkamy o wiele więcej przygód, niż w części pierwszej. Dzieje się zdecydowanie więcej na ekranie. Nie odczułam bowiem żadnej monotonii, co bolało mnie w przypadku NIEZWYKŁEJ PODRÓŻY.

Widz jest przenoszony co chwila do innej lokacji. To podgląda walkę z wielkimi pająkami w Mrocznej Puszczy, spotyka się z człowiekiem-niedźwiedziem Beornem, to trafia do pięknego miasta Elfów, obserwuje zmagania Gandalfa z Sauronem, obserwuje próbę oszukania czujnego Smoka, czy też walkę Elfów z Orkami. Nasi bohaterowie co chwila muszą walczyć nie tylko z wrogami, ale też z pychą, złośliwością, zawiścią, rządzą władzy, czy chciwością. Znamienna jest tu scena w Mieście nad Jeziorem i krótka debata między Thorinem a Bardem.

Peter Jackson  wprowadza również nowe postaci, niewystępujące w książce. Do takich należy Elfka Tauriel. Czy jest to zabieg konieczny ? Z pewnością nie. Całe te dziwne law story pomiędzy nią a krasnoludem jest absolutną zapchaj dziurą. Do dziś nie mogę wyjść z podziwu jak z kilkudziesięciu stronic można utworzyć trzy częściowy film, z którego każda część trwa po ponad dwie godziny. Mimo to jestem pod ogromnym wrażeniem. Charakteryzacja jest po prostu niesamowita. Dopracowana w każdym detalu. Permanentna akcja. A nawet gdy występuje spowolnienie, luka jest wypełniana sporą dawką humoru. No i zapominasz o nudzie, o banałach, o monotonii. Gdy widzisz biegnącego Bombura wszystkie smutki mijają w oka mgnieniu. Bardzo fajnie bawiłam się na tym filmie. I mimo, że film z lekka jest lepszy od poprzedniej części oceny nie zmieniam.

Moja ocena: 8/10