BOYHOOD [2014]

Richard Linklater stworzył niezwykle bezpretensjonalny film. Przez 12 lat budował świat na ekranie, a my poprzez szkiełko jego kamery możemy przyglądać się dorastającym i starzejącym się bohaterom. Linklater stworzył obraz rodziny rozbitej. Poznajemy 6-letniego Masona i jego starszą siostrę, których samotnie wychowuje matka. I przez te kolejne 12 lat przechodzimy wraz z bohaterami kolejne etapy ich życia. Rozłąki, rozwody, pojednania, dojrzewanie, pierwsze miłości i wkraczanie w dorosłość. To niezwykły projekt. Nietypowy, oryginalny i jak najbardziej zasługujący na naszą atencję.

Wydawało mi się, że trudno będzie znieść prawie trzy godziny opowieści Linklater'a. Nie jestem fanką jego trylogii "BEFORE...", choć wydaje się jakby BOYHOOD w pigułce zawarł wszystko to, co duet Delpy - Hawke przeżyli na filmowym ekranie. Linklater ponownie w cudownie lekki sposób zobrazował życie. Naturalizm płynący z dialogów, relacje, które odzwierciedlają nasze codzienne zmagania i aktorzy, odtwarzający swoje kwestie w taki sposób, jakby scenariusz opisywał wyłącznie ich stany emocjonalne, a dialogi podlegały permanentnej improwizacji.

BOYHOOD to przede wszystkim niezwykle uniwersalny film. Z jednej strony opowiada o troskach dorastania w rozbitej rodzinie. Ciężko pracująca matka, jej kolejne nieudane związki i wciąż nieobecny były mąż, który paradoksalnie jest jedyną stałą częścią jej życia. Z drugiej zaś strony, BOYHOOD odzwierciedla, w mikroskopijnej skali, nieubłagany upływ czasu. Dzięki temu 12-sto letniemu projektowi widzimy, jak bardzo fizycznie jesteśmy podatni na zmiany, a jak bardzo bezradni mimo doświadczenia, jakie czas ze sobą niesie. Kolejne porażki, życiowe dylematy i dramaty rodzinne pozostawiają nas w tej samej rozsypce mimo dojrzałości, nabytej mądrości, czy życiowej zaradności. Czas wyznacza kolejne etapy życia. Przedszkole, szkoła, liceum, pierwsza praca, wyjazd na uczelnię... cykl, który zatacza coraz szersze koło. U młodych dostrzegamy pragnienie i głód życia, u starszych strach przed jego zakończeniem.

BOYHOOD wprowadza w głęboką nostalgię ... nad życiem, nad kolejnością zdarzeń, nad tym gdzie jesteśmy, jak daleko zaszliśmy i co jeszcze przed nami. Czas traktuje nas nieubłaganie... błogość i beztroska lat dziecięcych, a potem żal i smutek, że tak szybko minęło, że w pełni nie mogliśmy się tymi chwilami nacieszyć. Wobec czasu wszyscy jesteśmy równi, tak samo współodczuwamy i tak samo jesteśmy oceniani.

Polecam... niezwykła podróż, zarówno w świat bohaterów, emocjonalny, jak i w nasze czasy minione. Mnie w każdym bądź razie obraz Linklatera wprowadził w stan dość rzewny. Jednak chwile z nim spędzone były niezwykłe.

Cudny film, rewelacyjne kreacje aktorskie i dialogi, przepiękne ujęcia, no i soundtrack... palce lizać! 

Moja ocena: 9/10