HUNDRAARINGEN SOM KLEV UT GENOM FONSTRET OCH FORSVANN [2013]

Internauci zdążyli już przylepić etykietę na czoło głównemu bohaterowi szwedzkiej komedii STULATEK, KTÓRY WYSKOCZYŁ PRZEZ OKNO I ZNIKNĄŁ. Szwedzki Forrest Gump! Hmmm... czyżby ? O ile Forrest cierpiał na niedobór szarych komórek o tyle Allanowi Karlssonowi ich nie brakowało. Bohater tego filmu bardziej mi przypominał Franka Dolasa z JAK ROZPĘTAŁEM DRUGĄ WOJNĘ ŚWIATOWĄ. Poczciwy człowiek, który przypadkiem został wplątany w machinę wojenną i pogrążony w swej pasji do wybuchów i miłości do dynamitu całkowicie zatracił kontakt z rzeczywistością. Gdziekolwiek się pojawił siał zamęt, ale w jego poczciwości tkwiła prostota wynikająca z jego natury, a brak wykształcenia nadrabiał drobnym cwaniactwem i życiowym fartem. Był jak kot, z opałów wychodził cało i zawsze na dwóch nogach.

Felix Herngren stworzył niezwykle błyskotliwą komedię pomyłek. Prowadzi narrację z perspektywy głównego bohatera, który w ramach życiowych reminiscencji zaprasza nas w swój niezwykle barwny życiorys. Poznajemy zatem Allana Karlssona z dwóch perspektyw. Jako żwawego stulatka z posuniętą sklerozą, który bez przyczyny postanawia wyruszyć w świat. Jego nagłe postanowienie stanie się bodźcem dla powstania szeregu komicznych zdarzeń. Po drodze wpakuje się w kryminalne tarapaty, pozna kilkoro fajnych ludzi <tu na uwagę zasługuje "prawie magister od prawie wszystkiego">, z którymi nawiąże bliższe relacje i odżyje jako człowiek, nadając swemu życiu na nowo sens.

Druga perspektywa to Allan i jego życie. Poprzez swe wspomnienia przenosi nas w przeszłość. Poznajemy początki jego miłości do pirotechniki i niezwykłą karierę zawodową. Allan przy okazji okazał się ogromnie towarzyskim człowiekiem, a jego uwielbienie do lasek dynamitu przyniosło mu bajecznie kolorowe przeżycia. Zanim więc wylądował w domu spokojnej starości zdążył wpaść w objęcia generała Franco, tańczyć ze Stalinem kazaczoka, pomóc Oppenheimerowi w odpaleniu bomby atomowej, wysadzić w powietrze flotę radziecką i połowę hiszpańskich mostów, pracować jako podwójny szpieg, czy być współtwórcą obalenia berlińskiego muru.

Całe sedno tego filmu skupia się jednak wokół poszukiwań stulatka i jego przypadkowego wmieszania się w rabunek pieniędzy głupkowatym skinheadom o wdzięcznych ksywach Wiadro, Śruba i Szczupak. A to kolorowe towarzystwo ściga równie mało rozgarnięty policjant.

Ubawiłam się setnie. Płakałam ze śmiechu w momencie wysadzania wychodka, kolejnych mostów, czy pościgu tępych, jak zardzewiały kozik, skinheadów. Jest to jedna z lepszych komedii, jakie widziałam w tym roku. Aura tego filmu przypominała mi słynne perypetie członków Gangu Olsena. Dobre intencje zawsze kończą się lawiną kłopotów. Allan wyznaje bowiem prostą zasadę, którą wpoiła mu matka: zamiast myśleć, działaj. I takim oto sposobem los Allana potraktował niczym bumerang. Od przypadku do przypadku, bez większego planu i myśli o fatum Allan z rozbrajającą szczerością przemierzył swój bajecznie kolorowy żywot z nosem w chmurach. Gdy większość z nas w kącie siedzi i obmyśla plan na świetlaną przyszłość, Allan z pewnością w tym czasie zdążyłby wysadzić w powietrze 22 chińskie prowincje, podpisać pakt z diabłem i wystrzelić się kosmos.

Polecam!

Moja ocena: 8/10