DALLAS BUYERS CLUB

... czyli potrzeba matką wynalazku.

Zadziwił mnie Jean-Marc Vallée. Znam jego filmy z tematyki romantycznej, melodramatycznej - Młoda Wiktoria (2009), czy Café de Flore (2011). Jestem zaskoczona metamorfozą. Z pewnością nie ma w tym filmie ani odrobiny romantyki, a i melodramatyzmu za grosz. Jedynie brutalizm systemu i codzienne zmaganie się z trudnościami życia.

Scenarzyści wzięli na warsztat historię pewnego teksańskiego maczo Ron'a Woodroof. Wielbiciela rodeo, homofoba walczącego z każdym przejawem pedalstwa i odstępstwa od normy. Można powiedzieć, że zostaje za to ukarany. Ale nie bądźmy faszystami. Spotkało go wielkie nieszczęście. W szale wolnej miłości zostaje zakażony wirusem HIV. Oczywiście w Stanie, w którym dominuje konsertwatyzm i wartości chrześcijańskie, chory na AIDS równa się temu, który generalnie albo jest ćpunem albo pedałem. W mentalności mieszkańców Teksasu nie ma innego wytłumaczenia, a banicja i ostracyzm są na porządku dziennym.

Ron otrzymuje diagnozę jednoznaczną plus 30 dni życia. Opuszczają go znajomi, przyjaciele. Zostaje uznany za geja i automatycznie skreślony ze środowiska. I tylko akt desperacji skłania go do wyjazdu do Meksyku. Kraju w oczach Amerykanów dzikiego, ale jedynego, który bohaterowi da nadzieję na dłuższe życie i możliwość pomocy innym. Ron zakłada klub dla zarażonych HIVem - DALLAS BUYERS CLUB i pod przykrywką członkostwa rozdaje potrzebującym lekarstwa, które szmugluje z innych państw, a które w oczach amerykańskiego prawa nie podlegają państwowej autoryzacji.

I tu zaczyna się sedno filmu. Wbrew pozorom historia WITAJ W KLUBIE nie jest wyłącznie biografią Woodroof'a. Jego losy są jedynie pewnego rodzaju szkiełkiem powiększającym większy problem. Problem autoryzacji leków w Stanach, przekupstwa w FDA (agencja autoryzująca leki do powszechnego użytku), lobbingu firm farmaceutycznych, chciwości i pazerności lekarzy, czy okłamywania społeczeństwa. W całej tej machinie napędzającej popyt na samych końcu stoi Woodroof. Jego walka z hipokryzją i oszustwem. Oczywiście w pojedynkę nie jest w stanie zmienić prawa, ale dzięki takiej postawie może zmienić nasz światopogląd. I możemy kpić sobie, że to wszystko to wina masonów i cyklistów. I możemy się wyśmiewać, że to wszystko to jeden wielki spisek rządzących sterowanych z Tel Avivu. Nie zmieni to faktu, że za stolikiem z dużą kasą nie siedzi samarytanin, asceta, wolontariat i organizacja charytatywna. Nie zmieni to faktu, że GMO to powoli 80% naszego dziennego pokarmu. Nie zmieni to faktu, że obiektywizm w mediach nie istnieje. Tak jak nie zmieni to faktu, że lek AZT rzeczywiście przynosił wiele więcej zła chorym na AIDS, niż pożytku, z czym tak walczył bohater, a co dopiero po wielu latach uległo zmianie.

Woodroof mógł pozwolić sobie na ogromne ryzyko, bo nie miał dosłownie nic do stracenia. Wychodził z założenia, skoro to moje ciało, to mój problem. Nie bał się ryzyka. Miał misję i wizję pomocy tym, których rząd amerykański dla własnych profitów kieruje prosto w kierunku cmentarza. To było jego pięć minut przeciwstawienia się kłamstwu i hipokryzji. Szkoda, tylko że wola jednostki do życia  jest w 100% zależne od prawa. W takich momentach, jak obrazuje nam film, w których nie ma nic do stracenia, nie ma też wolności wyboru. Twoje życie należy do państwa, a wolna wola pozostaje w sferze marzeń wyłącznie. Chyba, że chcesz iść pod prąd. Finalnie Woodroof nie miał możliwości wyboru własnego leczenia, nawet będąc w pełni świadom tego konsekwencji. Mógł jedynie stawić opór prawu, paradoksalnie, dla własnego dobra.

Jean-Marc Vallee pokazał w swoim filmie to czego nie ujął Soderbergh w SIDE EFFECTS. Oszukańcze metody państwa, pełną naszą zależność wobec absurdów prawa i chciwości urzędników poprzez dramat jednostki. To przede wszystkim bardzo dobrze skonstruowany scenariusz. Świetne dialogi i cięte riposty. Bardzo fajnie nakreślona postać Woodroof'a. Z tym swoim teksańskim zacietrzewieniem i absolutną homofobią był przesympatyczny. Miał w sobie pewnego rodzaju urok małego broja. Napsuje krwi, a nie sposób go nie lubić. Bardzo dobra kreacja Matthew McConaughey. Nie uważam jednak, by ta rola była wielce wybitna. Zagrał bardzo dobrze, a dodawanie mu extra dodatkowych punktów za ogromną utratę wagi, łączyłoby się z uznaniem Christian'a Bale'a za geniusza. Nie można zapomnieć o drugim planie - Jared Leto, który rewelacyjnie wpisuje się zarówno fizycznie, jak i dramatycznie w rolę chorego na AIDS transwestyty. 

Cóż, oczywiście polecam, bo to kolejny obowiązkowy seans 2014 roku. Smutny to obraz, zarówno upadku człowieka, jak i systemu, który powinien nam pomagać, a łoi nam skórę równo.

Moja ocena: 8/10