THE EQUALIZER [2014]

Antoine Fuqua wiernie trzyma się filmowego gatunku. Bohaterowie jego filmów [DZIEŃ PRÓBY, OLIMP W OGNIU, GLINIARZE Z BROOKLYNU, STRZELEC] to głównie faceci z ikrą, niepozbawieni czynnika mega zajebistości, mściwi, ale i empatyczni. Coś jest w tych Panach, co nie tylko da się lubić, ale i można podziwiać.

Robert McCall niewiele różni się od wyżej przedstawionego rysu. Początkowe sceny filmu niewiele o nim mówią. Pracuje w budowlanym markecie, jest lubiany przez kolegów z pracy, życzliwy i uprzejmy. Coś w nim jednak burzy schemat przeciętnego Kowalskiego. Jego pedantyczność, skrupulatność i wiedza o technikach żywienia pobudzają ciekawość. Zwłaszcza, że nawet jego znajomi niewiele o nim wiedzą. Robert ma jednak jedną słabość. Wieczorne przesiadywanie w barze, czytanie książek i rozmowy z rosyjską prostytutką Teri. Jego życie wydaje się niezwykle ułożone i spokojne. Zakłóci je jednak konflikt, którego przyczyną będą kłopoty młodocianej Rosjanki.

Fuqua w BEZ LITOŚCI dawkuje emocje. Nie ukrywam, że początki filmu usypiają naszą czujność. Ta niepozorna fabuła, prowadzona dość leniwie i rozwlekle dość szybko jednak nabierze tempa. I to ono utrzyma nas przy ekranie do końca. Robert przeistacza się bowiem ze spokojnego człowieka w bezlitosne zwierze do zabijania. Nie jest jednak tak bezduszny, jak to może się wydawać. Ten ponury żniwiarz zawsze swej ofierze daje możliwość wyboru. To on właśnie odróżnia go od socjopaty, który w swej ofierze dostrzega wyłącznie próżnię.

Choć scenariusz BEZ LITOŚCI niczym nie wyróżnia się od filmów, którymi chociażby raczy nas od pewnego czasu Liam Neeson. Scenarzysta Richard Wenk [16 BLOCK, THE MECHANIC] z tej dość oklepanej historii stworzył bardzo widowiskowy film. Głównie za sprawą kontrastów, jakie serwuje nam główny bohater. Zestawienie sympatycznej i życzliwej osoby z krwawym i beznamiętnym zabójcą musi wywołać wulkan emocji. I tak w istocie jest. Wielkim atutem tego obrazu jest również udział Denzela Washingtona. Genialny aktor, który czuje się pewnie zarówno w konwencji kina akcji, jak i dramatach. Równie fajnie wypadł przesiąknięty złem Marton Csokas. Niestety udział Moretz był bez wyrazu. W głównej mierze wynika to z budowy jej postaci.

Muszę przyznać, że długo widok siejącego postrach, niepozornego kolesia nie przyniósł mi tyle frajdy. A to co najłatwiej schrzanić w tego typu produkcjach, czyli zakończenie, tutaj zarówno Fuqua, jak i Wenk dopracowali. Doszli bowiem do wniosku, że każdą mściwą, nieustępliwą i zaciętą walkę dwóch samców można sknocić ckliwym zakończeniem. Na szczęście zostało nam to oszczędzone.

Moja ocena: 7/10 [mocne 7,5]